کاتیکه بو هیمنی 

      مه عشوقه که ت

       ئه شئ بچی ...

       بچو

    وه دل مه گوره-

     ئه مه بئ وه فایی نیه

      وه فایه

                 ترجمه

   زمانیکه برای آرامش

       معشوقت

       باید بری...

       برو

     وقلبتو تغییر نده-

       این بی وفایی نیست

         عین وفاست

مردم اغلب بی انصاف‚بی منطق و خود محورند

    ولی آنان را ببخش

اگر مهربان باشی‚ تورا به داشتن انگیزه های پنهان متهم می کنند

   ولی مهربان باش

اگر موفق باشی‚ دوستانی دروغین و دشمنانی حقیقی خواهی یافت

   ولی موفق باش

اگر شریف و درستکار باشی فریبت می دهند

   ولی شریف و درستکار باش

آنچه را در طول سالیان سال بنا نهاده ای شاید یک شبه ویران کنند

   ولی سازنده باش

اگر به شادمانی و آرامش برسی حسادت می کنند

   ولی شادمان باش

نیکی های درونت را فراموش می کنند

   ولی نیکوکار باش

بهترین های خود را به دنیا ببخش حتی اگر هیچ گاه کافی نباشد

   و در نهایت می بینی...

در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند هر چقدر اوج بگیری کوچکتر خواهی شد.

تنهایی من

        و

     نامه ای که هرگز نیامد

      دلبندم!

به کوچه ام سرنزدی

               نه!

اصلا کوچه ام را ندیدی

کوچه ی من خاکی نبود

             پراز سبزه بود

                   پروانه بود

                        و اشک

          تو نبودی دلبندم

بگذار لبخند شیرینت بتابد

                         بر

             آن که تورا با روشنایی آبهاتنها گذاشت

ناتوانتر از آن بود که نگاهت را بفهمد 

                     و تو با اسب سفید رویاهایت پنجره را باز کردی

                    با گلبرگ ها رقصیدی

         ومنتظرش ماندی...

پنجره انتظار باز است

گلی که در دستان تو می شکند

                   و

چراغی که

   روشن می کند راه من و تو را...          

باران می گوید:من می بارانمت

ابر می گوید:من می زایانمت

زمین می گوید:من می پرورانمت در دل خویش

چشمه می گوید:من می رویانمت از دل زمین

رود می گوید من بر دوش خود می نشانم و

تا مقصد می رسانمت

دریا می گوید:من مکانت می دهم و

هیبت می بخشمت

قطره هیچ نمی گوید

آرام از گوشه چشم آسمان فرو می چکد...

به پایان رسیدیم اما

    نکردیم آغاز

فرو ریخت پرها

نکردیم پرواز

ببخشای

ای روشن عشق بر ما

ببخشای

ببخشای اگر صبح را

ما به مهمانی کوچه

دعوت نکردیم

ببخشای

اگر روی پیراهن ما

نشان عبور سحر نیست

ببخشای ما را

اگر از حضور آفتاب

بالای صنوبر خبر نیست

بر ما ببخشای...

 کوچه ای که به اندازه یک عشق است

                                                     و

                                          خستگی ای که با یک بوسه فراموش می شود...

آنگاه که من به انسان بودن خود شک می کنم...

آبجی کوچک و نازم منو ببخش

...و آشیانه ی من آینه ی اعتماد بود...

تو بر خطوط اعتماد نوشته ای

           آن لحظه که سبزه ها با تو بودند

و قلمی که ایمان آورده بود به راز گل سرخ...

...وآدم را

از عاطفه وعشق

زیباتر ندانم چی

کوله

خالی بود

آخر

قحط سالی بود

همه می دانند

که من وتو از آن روزنه سرد عبوس

باغ را دیدیم

و از آن شاخه بازیگر دور از دست

سیب را چیدیم

همه می ترسنداما من و تو

به چراغ و آب و آینه پیوستیم

و نترسیدیم...

خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش

ماییم که پا جای پای خود می نهیم وغروب می کنیم

نیمکت کهنه

خاطرات دورش را

در اولین برف زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره شعرهایی را که هرگز نسروده بودم

خاطره آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...

نگاههامان بهم پیوند خورد و عکس تو خاطره ام شد...

وداع با عشق...سلام بر باران...

برای بازی بیرون نمی آیی

           سلامی به روز سراسر تازه کن

خورشید بر آمده

       آسمان صاف وآبی است

                   زیباست همچون تو.

عشقم!

    چشمانت را بگشای

           آسمان آبی را نگاه بکن

نسیمی می وزد

    پرندگان آواز سر می دهند

          که تو پاره ای از همه دنیایی

   بنگر اطراف را

   بنگر دنیایت را

         دنیایت را...

عشق من!

بگذار لبخندت را ببینم

همانند یک کودک.

ابرها بمانند رشته ای

از گلهای مروارید می نمایند

    که بر گردنت آویزان شده اند

    پس بگذار ببینم لبخندت را باری دیگر

                              عشق من!

...می توان همچون عروسکهای کوکی بود

           بادوچشم شیشه ای دنیای خود را دید

می توان در جعبه ای ماهوتی

با تنی انباشته از کاه

سالها در لابه لای تور و پولک خفت

می توان با هر فشار هرزه ی دستی

بی سبب فریاد کرد و گفت:آه من بسیار خوشبختم

آری ما عشق را باور کردیم ...

چشمی با هزار زبان با تو می گوید

              و تو موسیقی را از یاد برده ای...

بنواز عزیزم! انگشتهای قشنگت را با عشقمون ساز کن

بوسه ای از جنس زرین آفتاب

...و چنین شد که انسان از بهشت به شهر رانده شد...

و من فراموش نخواهم کرد که تو چنین آرام باگلبرگ ها همراه شدی...